حافظ؛ زینت حافظه ما
دیشب در پایان بیست‌و‌دومین یادروز حافظ در حافظیه شیراز، پس از رفع زحمت (حتما زحمت به معنی ازدحام و انبوهی است نه چیزی دیگر!) مسوولان و مدیران اجرایی کشور که مثل همیشه و هر سال شعر حافظ را بی‌غلط نخواندند، مردم مشتاق حافظ به شکلی شگفت‌آور، خود را بر سر تربت خواجه اهل راز حافظ شیراز رسانیدند و نشان دادند که زیارتگه رندان جهان همین‌جاست.
این‌که در این ششصد سال پس از حافظ، لحظه‌ای فکر و فرهنگ ایرانی از نام و یاد و شعر او خالی نبوده است، گویای آن است که نسخه‌ای که حافظ برای کاستن از دردها و مشکلات بشری نوشته است، کهنگی و بی‌اعتباری بر‌نمی‌دارد و نشان از تیزهوشی و درایت خواجه دارد که به درستی شناسای نیاز‌های مردمان روزگار خویش و سده‌های پس از آن است.
این‌که شعر حافظ در یکی از پرآشوب‌ترین دوره‌های تاریخی ایران شکل گرفته است و تا این اندازه آرام‌بخش و دل‌نواز است، بازگو‌کننده قدرت طبع شاعری چون حافظ و بهره‌گیری او از زبان فارسی دری برای رسیدن به چنین ساخت و ساحتی از ذوق‌افشانی و دل‌انگیزی هنرمندانه و متعهدانه است.
حافظ، با کمترین شناختی که از زندگی شخصی‌اش داریم، تنها کسی است که این‌‌گونه در همه شوون زندگی شخصی ما حضوری همراه با دل‌گرمی و هم‌دمی دارد و به‌رغم همه دنیازدگی‌ها و سیطره رسانه‌های جدید مجازی، همچنان فال و قال و حال او، دل‌های مشتاق و جوینده راز هستی را در‌می‌نوردد.
روز حافظ در حقیقت رسیدن همه دل‌های مشتاق و بی‌قرار و دوست‌دار فکر و فرهنگ ایرانی، سر قراری پر از بی‌قراری با حافظ است که در این روزگار فرصت‌گریزی و بی‌حوصلگی بس مغتنم و ستوده و شیرین است.
عبدالرضا مدرس‌زاده – کانال پژواک روشنگری