زنده باد کرونا
صادق صدقگو: جماعتی از شهروندان، مسئولین و مدیران شهری را مقصر دانسته و می‌دانند. زیرا:
-ادارات را تعطیل نکردند.
-کارخانجات، بازار و پاساژها را تعطیل نکردند.
-ورود و خروج به کاشان را محدود نکردند.
-اطلاع‌رسانی نکردند.
و…
با عملیاتی شدن این موارد (حتی به صورت نسبی)، آیا همچنان معتقدیم «ما» با فرهنگ‌ترین و فرهیخته‌ترین مردمان نسل بشریت هستیم و علت صد در صد مشکلات ما در جای دیگری نهفته است؟!
اگر منصفانه و به دور از پیش داوری به قضاوت بنشینیم، بدون مطلق‌انگاری و بر مبنای پذیرش قانون سهام‌داری همه افراد در حصول نتیجه، سهم ما در تداوم وضع موجود چقدر بوده و سهم مدیران چند درصد است؟
با توجه به تحقق این خواسته‌ها و مصوبات ستاد مدیریت بحران شهرستان (حتی با تاخیر) و توصیه‌های مکرر پزشکان مبنی بر خود قرنطینگی و ماندن در خانه، کسانی که چشم بر گریه، ضجه و التماس کادر درمانی می‌بندند و همچنان رفتارهای کنترل نشدۀ سابق‌شان را ادامه داده و به میهمانی و دورهمی یا پیک نیک و مسافرت می‌روند، مشکل درونی یا حرف حساب‌شان چیست!؟ یا به تعبیری بهتر، معضل عمومی و جاری در جامعه ما چیست؟
دوران کرونا برای ما یک مقطع مهم و فرصتی تاریخی است تا به نوعی خودشناسی و جامعه شناسی برسیم. خود را با بقیه کشورها و ملت‌ها بسنجیم تا بدانیم در کجا ایستاده‌ایم و به جای افتخار به کارنامهٔ درخشان نیاکان و اجداد خود، نمرات کارنامهٔ اخلاقی و رفتاری خود را به وضوح و بدون ارفاق ببینیم و نتایج و اثرات رفتارمان را از نزدیک لمس کنیم.
و اینگونه می‌توانیم در ضمیرمان، «شخصیت» خود را به قضاوت بنشینیم.
اگر از این زاویه به کرونا بنگریم و ماجرهای پیرامونی آن را به درستی ریشه‌یابی و تحلیل کرده و علل اصلی آن را بفهمیم، این ویروس می‌تواند آغازی برای درمان دردهای نهفته و چالش‌های تاریخی ما باشد.
بهانه‌ای برای شناخت بهتر و درکی صحیح از وضعیت داخلی (شخصی) و اوضاع بیرونی (جامعه) ، فرصتی طلایی برای «مشاهده» و «تأمل» در آنچه که هستیم (یا بوده‌ایم) که چنین مجالی کمتر به دست می‌آید و اینگونه به سهولت در دسترس همهٔ ما قرار می‌گیرد.
کویید-۱۹ و شیوع آن، علی‌رغم همه مصائب، تلخی‌ها و مشکلات ناگوارش در حکم نعمتی برای ملت ماست (و نه نقمت) تا بدون واسطه به خودشناسی، مردم شناسی و جامعه شناسی بپردازد.
شناختی که با رصد و پایشِ کنش‌ها و واکنش‌ها شکل می‌گیرد و ادراک ما از حواشیِ آن می‌تواند فرایند توسعه پایدار در ایران را به قبل و بعد از کرونا تقسیم کند.
پس؛
زنده باد کرونا!