ما همه فرزند شماییم

سمیرا رفیعی، پزشک: صفحه اينستاگرامم را بالا و پايين مي كنم پر است از عكس‌های استادمان با روبان سياه؛ همان استادمان كه همیشه می‌نشست رديف اول مورنينگ؛ درست همان صندلی وسط با لبخند مادرانه هميشگی‌اش؛ تنها اميد من به خواندن ادامه شرح حال در بين كلی استاد كه با نگاه غضبناک‌شان منتظر بودند كه از اشتباهت پتک بسازند و بر سرت بزنن؛ اما او با لبخند مليحش، با تكان دادن سرش با تاييدهای هميشگی‌اش به تو نشان می‌داد که خستگیِ كشيکِ سختِ ديشب تو را می‌فهمد.

نشان می‌داد كه يادش هست سال‌ها قبل درست جای امروز تو ايستاده است و می‌داند تو دانشجوی خام بی‌تجربه‌ای هستی در ابتدای مسير سخت و پر تلاطمی به نام پزشكی.

دو سال قبل دقيقا در چنين موقعی من اينترن شما بودم اينترن نفرو.  وای! استاد، يادش بخير، بعد از كلی پياده‌روی كه از مورنينگ رفته بوديم بخش و از بخش رفته بوديم طبي يك و دو و چهار، كلی مشاوره كرده بوديم و از آنجا به وارد داخلی و از آنجا هم به اورژانس، تازه در راهرو يادتان می‌آمد که ای وای مريض‌های بخش دياليز را نديديم.

بدو بدو می‌رفتيم كه آن‌ها را ببينيم. بعد به ساعتت نگاه مي كردی. اي وای ساعت دو شد. امروز هيچ چيز به اينترنمان ياد نداديم.

بعد از اين همه توضيح و آموزش كه بربالين هر مريض به من دادی بازم هم اعتقاد داشتی چيزی به من ياد ندادی. مي رفتیم دفتر گروه داخلی، خسته بودی اما می‌گفتی «uti و فشار خون خيلي به دردت مي خورد» و بعد شروع به توضیح دادن می‌کردی.

استاد! اكنون که از شما مي‌نويسم چهره شما دائم جلو چشمانِ اشك آلودم است. همان چهره آرام با همان لبخند؛ با همان سلام عزيزم هایی که تا درِ راهرو می‌ديدمتان نثارم می‌کردید.

استاد! در باورم نمی‌گنجد که شما ديگر در بين ما نيستيد. با دوستانم صحبت می‌كنم همه پشت تلفن صدايشان گرفته و هق هق گريه امان‌شان را بريده است.

راستی استاد، چطور می‌توان آنقدر خوب بود و خوب زيست که از مرگ آدم، از نبود آدم، جماعتی به اين عظمت که هر كدام اكنون در جای جای اين مملكت هستند عزادار شوند.

راستي استاد، در بين همه درس‌هايی كه به من آموختی چطور درس به اين بزرگي، درس پاک و انسان وار زيستن را به من ياد ندادی؟

استادم، فوق تخصص كليه، امروز به عشق مادر شدن به علت آمبولی و ATN جانش را از دست داد.

استاد عزيزم سركار خانم دكتر « چيت سازيان» اگر چه فرزندی از شما زاييده نشد ولی ما همه فرزندان شماييم و تا ابد از مادر خود به نيكی ياد می‌كنيم.