محبوس در زندان بی‌توجهی
به نام خدا
اینجا ایران است من یک ایرانی هستم و قدری تفاوت ظاهری مرااز شما وامثال تان متفاوت کرده است
فقط ظاهر است ظاهری که حتی چندی قبل هیچ چیز از سلامتی شما کم نداشت
من یک توان یاب جسمی حرکتی هستم
یک آدم ،آدمی که می تواند انسان باشد
نه کروموزمی کم تر از شمادارم ونه استعداد و ذوقم خاموش است
فقط قدری جسمم کم توان تراست
ذهنم پویاهست می دانی تنم سدراهم نشده است اگر دقت کنی خدا‌خودش گفته است جسم فانی است و روح جاودان می ماند
نمی گویم که جسم بی مصرف است اصلا این چنین برداشت نکنید خودم هم درآرزوی جسمی سالم به سر می برم
شعار نمی دهم‌که زندگی ام سخت نیست
سخت هست ولی اراده ای دارم سخت تر از سختی های روزمره ام،توجه می خواهم ترحم نه، نازنین انسان محبت می خواهم مسخره شدن نه، امکاناتی می خواهم که متناسب با توانم مجهز باشد ولی مجزا نه
من از خودتان هستم با توانی متفاوت ولی استعدادی یکسان
این که مرا حبس کنی در زندان بی توجهی هایت درست است؟
این که به دور از افراد سالم اموراتم را بگذرانم خوب است؟
مگرمشکلم ویروسی است که این همه تفکیک و تحریم راه انداخته اید
مگر ما بیاییم در اجتماع جامعه ی تان فاسد می شود؟
بگویید چراباید جدا باشیم؟دلیلی بیاوریدتا قانع تان کنیم‌که ما هم توانایی های خاص خودمان را داریم
درک داریم می دانیم‌خیلی از کارها مناسب توان مان نیست وخرده نمی گیریم
ولی این راهم یقین داریم که‌بعضی از‌کارها مانعی ندارد برای شرایط‌جسمی‌ما
درس خواندن حق من وامثال من است مانند هردانش آموزی روند تحصیلی مان را‌بایدسپری کنیم
غیر حضوری درس خواندن‌مان یعنی فرهنگ جامعه ناقص است نه ذهن ما
نمره های خوب مان گواه استعداد خدادادی ما هست
اگر جامعه به دور از‌ما‌باشد
دیگر کسی درگیر بیماری ومشکلات جسمی‌نمی شود؟
وجود ما فلج نیست
جامعه ای فلج است که مارا محدود می دارد
[QR size=”150×150″ link=”yes”]محبوس در زندان بی‌توجهی[/QR]