هنرمند ِ توان‌یاب، با احساس ویژه‌اش می‌آفریند
مشکات آنلاین – حوریه شیوا: استاد مهران مبيني از هنرمندان دلسوز كاشان در عرصه آواز است كه از اوایل تأسیس کاشانه مهر، با این موسسه به‌طور افتخاری همکاری داشته و با تشکیل گروه سرود ستارگان مهر و فرشتگان، روحی تازه به این موسسه بخشیده است.
مبيني با تلاش مداوم و عشق سرشارش به بچه‌های کاشانه مهر، کاری بزرگ را به ثمر رسانده و در كنار ترويج هنر و پرورش هنرمند، به تزریق نشاط و اميد در رگ‌های توان‌یابان کاشانه مهر پرداخته، کاری که از هرکسی برنمی‌آید.
گفتگوی ما با این استاد محبوب، پیش روی شماست:
– از شرایط فعلی گروه سرود ستارگان مهر بگویید.
این گروه از سال ۱۳۸۹ آغاز به کار کرد. آن زمان تعداد بچه‌های کاشانه مهر خیلی بیشتر بود و تعداد بچه‌های گروه سرود هم همین‌طور. ما به هر صورت این گروه را طی سال‌ها حفظ کرده‌ایم و الآن حدوداً 13 نفریم. وضعیت بچه‌ها خوب است. به لحاظ کاری تا آنجا که توان دارند، کار را انجام می‌دهند و تمرین می‌کنند. از آن‌ها راضی هستم.
– توانمندی این گروه در حوزه موسیقی چه تفاوتی با دیگر افراد دارد؟
در زمینه آواز برای این بچه‌ها قضیه کمی خاص می‌شود، به این دلیل که اکثرشان مشکل نخاعی دارند، بچه‌های که مشکل نخاعی دارند، مشکل تنفسی هم دارند. در آواز، بحث دیافراگم و نفس بسیار مهم و پایه است. تا جایی که تنفس و وضعیت جسمی‌شان اجازه بدهد، همه‌چیز خوب است. نمی‌توانیم با دیگران مقایسه کنیم. در آواز از معلولین جسمی، انتظار متعادل‌تری باید داشته باشیم.
– ظرفیت بچه‌ها را چطور می‌بینید؟
این بچه‌ها کارهای دیگری غیر از موسیقی هم انجام می‌دهند؛ مثل چرم‌دوزی، خیاطی، قلم‌زنی و غیره. توانایی بچه‌ها فوق‌العاده بالا است و بسیاری از آن‌ها با آدم‌های عادی در زمینه کاری که انجام می‌دهند تفاوتی ندارند. حالا در بعضی از زمینه‌ها مثل آواز شاید محدودیت‌هایی داشته باشند، ولی در سایر هنرها، توانایی فوق‌العاده بالایی دارند. تفاوت عمده‌ای که این بچه‌ها را نسبت به دیگران بسیار خاص می‌کند، این است که به لحاظ احساسی بسیار قوی‌تر از سایرین هستند و به همین دلیل از لحاظ هنری موفق‌ترند.
– گروه، تابه‌حال چه فعالیت‌های اجرایی داشته است؟
سابق بر این اجراهای بیشتری می‌رفتیم، در حال حاضر کمتر شده است. بخشی از دلایلش به‌خاطر شرایط بدنی بچه‌ها است، جابجایی‌شان روی سن بسیار سخت است. ما هر زمان اجرا داریم واقعاً نیاز به 5-4 نفر آدم داریم که برای جابه‌جایی ویلچرها کمک کنند. به همین خاطر در سال‌های اخیر اجراهای ما کم شده است.
-ارتباط شما با بچه‌ها چگونه است؟
خدا خیلی من را دوست داشته که با هر گروه از بچه‌های معلول که مشغول به کار شدم، سریعاً ارتباط خوب و صمیمانه‌ای برقرار شده است. این بچه‌ها هم جای خودشان را دارند و به لحاظ اخلاقی و شخصیتی، بسیار مهربان، دوست‌داشتنی و کاری هستند.
– آموزش دادن به آن‌ها چه نکات مثبتی دارد که روند آموزش را سرعت می‌بخشد؟
به دلیل مسئله جسمی که دارند، ساعات زیادی را نشسته‌اند و یک جا ساکن هستند، به همین خاطر می‌توانند روی کاری که ما از آن‌ها می‌خواهیم، تمرکز کنند. زمان زیادی دارند و می‌توانند از این زمان استفاده کنند و به دلیل معلولیتشان، به لحاظ حسی، احساسات نابی دارند، می‌توانند در کار هنر این حس را بیرون بریزند و از آن استفاده کنند.
– انتظارتان از مردم چیست؟
صحبتی هم با مسئولین و هم با مردم عادی دارم؛ آن هم اینکه انتظاری که از این بچه‌ها در زمینه آواز دارند، یک انتظار منطقی باشد. گاهی پیش می‌آید که بچه‌ها را با یک گروه دیگر که آدم‌های سالمی هستند و مشکل تنفسی یا نخاعی ندارند، مقایسه می‌کنند؛ این انتظار معقول نیست. حتی گاهی خانواده‌های آن‌ها هم توقعاتی دارند که منطقی نیست و شاید مقداری در روحیه بچه‌ها تأثیر بگذارد. واقعاً خواهش می‌کنم از همه کسانی که با این بچه‌ها در ارتباط هستند شرایطشان را درک کند.
باید درک کنیم که با چه کسانی طرف هستیم. با بچه‌هایی که در کنار توانمندی بالا، هم به لحاظ احساسی و هم جسمی شرایط خاصی دارند و انتظاری هم که بعضی‌اوقات از آن‌ها دارند، به نظر من انتظار زیادی است و این باید کمی منطقی‌تر شود.
منتشر شده در ویژه‌نامه پنجمین همایش آفتاب مهربانی – آبان ۹۸