شادی ملی با اتحاد ملی
شب بعد از بازی ایران مراکش که تیم ملی فوتبال ایران بعد از بیست سال دومین پیروزی خودش را در ادوار جام جهانی تجربه کرد معنای واقعی «شادی» و «اتحاد» را به عینه دیدیم.
لحظات ناب و امیدبخش که مملو از شور و شوق و هیجان تک تک شهروندان این مرز و بوم بود.
زنان و مردان ایرانی کنار هم و چشم و دل در گرو یک نقطه و حول یک مستطیل سبز را تصور کنید،
جامعه ای خسته و دل بریده از هر تنش و فشار روحی چگونه با یک گل زنده می شود.
تمام اعتبار و اساس این سرزندگی حرکت از دنیای کثرت به سمت وحدت است.
تک تک ما جزیی از این کثرت بی پایانیم که قرار است با تمام این تنوع فکر و رنگ و سلیقه و اندیشه همه در کنار هم به سمت یک هدف خیز برداریم.
عادل فرودوسی پور چه زیبا گفت:
“فقط توی فوتبال هست که ما زود به آرزوهامون میرسیم”
همین جامعه را تصور کنید که مردمانش هرموقع که حقشان از بین برود با شور و اشتیاق و البته اتحاد در راه وصول حقوق اولیه خود اینچنین بی واهمه یک دست باشند؛
اگر ظلمی حاصل شود،
اگر قانونی زیر پا گذاشته شود،
اگر فسادی رخ بنماید
اگر و اگرهای فراوانی که همه می دانیم و در صندوقچه خانه دلمان پنهانش کرده ایم را با نیروی اتحاد کنارهم طلب کنیم کدام قدرت می‌تواند چنین بازویی را سرکوب کند؟
همه قدرتها در مقابل قدرت همبستگی مردم هیچ و کذایی‌اند.
معنای آشتی ملی تمام قد، همین است.
اگر هرکسی در شهر و جغرافیای کوچک خود، شاخهای از این اتحاد، که نمونه بزرگ آن را بعد از پیروزی فوتبال ملی ایران دیدیم، باشد قطعا این کشور هر لحظه آباد و آزاد خواهد بود و هیچ فشار و خواسته‌ی دیکته شده‌ای را برای یک اتحاد فرمایشی نخواهد پذیرفت.