ایجاد مرکز نگهداری از سگ‌ها در کاشان، در انتظار یک مصوبه
مشکات آنلاین: سگ‌ها، حیواناتی که در فرهنگ ما به وفاداری شهره هستند، سال‌هاست مورد بی‌مهری ما آدم‌ها قرار گرفته‌اند و این بی‌مهری گاهی تا آنجا پیش رفته که دستمان را روی ماشه تفنگ فشار داده‌ایم و جان آن‌ها را گرفته‌ایم تا مبادا به ما آسیبی برسد. اگر هم ما این کار را مستقیم انجام نداده باشیم، شهرداری‌ها به نمایندگی از ما این کار را کرده‌اند.
این روزها که بحث دفاع از حقوق حیوانات در حال گرم شدن است و وجدانمان مقداری به درد آمده، یاد گرفته‌ایم آن‌ها را بی‌هوش و در محیطی دیگر رها می‌کنیم؛ اتفاقی که شاید از نگاه ما امری عادی باشد، اما «مهری ارشادی» فعال زیست‌محیطی منطقه فرهنگی کاشان می‌گوید «پس از کشتار، این بی‌شرمانه‌ترین کاری است که مردم یا مسئولان انجام می‌دهند، نمی‌دانم شاید هم پیش از کشتار بی‌شرمانه‌ترین کار باشد، بی‌شرمانه‌ترین می‌گویم، چون آوار کردن مشکلات یک شهر بر سر شهر دیگر را نمی‌توان جور دیگر تفسیر کرد.»
ارشادی که سال‌ها در این حوزه فعالیت داشته است می‌گوید وقتی‌که سگی از شهری به شهر دیگر منتقل می‌شود، چشم باز می‌کند و می‌بیند نه جایی را می‌شناسد و نه کسی را، قبلاً محیطی را برای پیدا کردن غذا و آشامیدن آب پیدا کرده اما الآن هیچ کجا را نمی‌شناسد، هر کس به چشمش می‌خورد را مقصر می‌پندارد و اینجاست که ممکن است گاز بگیرد و خشمش را خالی کند. تأسف‌بارتر آنکه ما دوباره همان سگی را که آدمی مثل ما آواره‌اش کرده، مقصر می‌دانیم و می‌گوییم سگ به فلانی حمله کرده است.
این فعال زیست محیطی معتقد است سگ‌ها زندگی گروهی و اجتماعی دارند و این جابه‌جایی باعث از هم پاشیده شدن نظمی می‌شود که در طول سال در بین آن‌ها شکل گرفته است.
او می‌گوید آن‌ها وقتی با هم هستند در یک مبارزه، یکی را به‌عنوان سردسته انتخاب می‌کنند اما وقتی‌که جابه‌جا می‌شوند دوباره باید با هم مبارزه کنند تا سگی که زورش به دیگران می‌رسد سردسته شود. مبارزات سگ‌ها هم گاهی باعث زخمی شدن شدید آن‌ها می‌شود. در شرایطی که کسی نیست به این زخم‌ها رسیدگی کند، زخم محل تجمع میکروب شده و ممکن است محیط زندگی ما را نیز آلوده کند.
رحمت پناه، کارشناس معاونت خدمات شهری شهرداری کاشان می‌گوید شهرداری کاشان از دو سال قبل تصمیم گرفته روند سگ‌کشی را متوقف کند.
او می‌گوید: از دو سال قبل به دنبال تهیه زمینی برای ایجاد تأسیسات به‌منظور نگهداری این حیوانات هستیم. این زمین باید خارج از شهر باشد. زمین‌های خارج از شهر، دست شهرداری نیست.
رحمت پناه می‌گوید شهرداری برای این کار با یک سرمایه‌گذار بخش خصوصی برای مراقبت و نگهداری از سگ‌ها به توافق رسیده اما هنوز نتوانسته زمین را از ارگان‌های دولتی تحویل بگیرد و تصمیم باید درباره این موضوع در یک کارگروه که در سطح ملی، استانی و شهرستانی تشکیل می‌شود مصوب شود.
پیش از تشکیل این کارگروه در شهرستان، شهرداری کاشان موضوع را از طریق استان پیگیری کرده و تا مرحله تحویل زمین پیش رفته است، اما هم‌زمان دستور تشکیل کارگروه در شهرستان ابلاغ می‌شود و اقدام شهرداری به تشکیل کارگروه در شهرستان گره می‌خورد.
کارشناس معاونت خدمات شهری شهرداری کاشان می‌گوید «ما منتظریم این کارگروه در فرمانداری تشکیل شود و تحویل زمین به شهرداری را مصوب کند. کارگروه هم این موضوع را منطقه‌ای دیده و گفته هر شهری نمی‌تواند برای خود مستقل عمل کند. مثلاً در کارگروه استانی، منطقه نطنز، بادرود، اردستان، کاشان و آران و بیدگل را در یک محدوده دیده‌اند و به هر محدوده یک مجوز می‌دهند.»
او در این گفت‌وگو به انتقال سگ‌های ولگرد و بی‌صاحب از سایر شهرها به کاشان اشاره می‌کند و می‌گوید سگ‌هایی که در شهرهای اطراف زنده‌گیری می‌شوند، در مناطقی از کاشان رها می‌شوند و کارگران شهرداری در هفته گذشته دیده‌اند که خودرویی تعداد زیادی سگ را که مشخص بوده بومی کاشان نیستند، رها کرده است.
رحمت پناه امیدوار است کارگروه مربوطه زودتر در فرمانداری کاشان تشکیل جلسه دهد و ضمن موافقت با اختصاص زمین به شهرداری کاشان، راه را برای حل شدن انسانی و اخلاقی مشکل سگ‌ها در این منطقه هموار کند.
کارشناس شهرداری ضمن استقبال از پیشنهادهای فعالان محیط زیستی و حامیان حیوانات می‌گوید «حاضریم با دوستداران حیوانات در منطقه همکاری کنیم.»
خانم ارشادی یکی از فعال‌ترین شهروندان حوزه محیط زیستی که سال‌هاست در قمصر کاشان تلاش کرده وضعیت سگ‌های رها شده را سامان‌دهی کند، از نوع نگاه جامعه به سگ‌ها انتقاد می‌کند و می‌گوید حتی گله‌داران که بیشترین استفاده را از سگ‌ها می‌برند پس از مدتی که سگشان پیر شد آن را در بهترین حال به جای دیگر منتقل کرده و رها می‌کنند.
او معتقد است باید نوع نگاه و شیوه رفتار با حیوانات تغییر کند و انسان نباید به خود حق بدهد که با هر حیوانی به هر روشی برخورد کند.
منتشر شده در ماهنامه مردم کویر – آبان 98