ضرورت خویشتن‌داری
بهمن اورانی/ خویشتن‌داری در یک استراتڑی کلان بر منافع اجتماعی و ملی متمرکز است . رسم است در منازعه بین دو طرف، دیگران، طرفین را به خویشتن‌داری و پرهیز از تشدید اختلاف و یا اقدامات تلافی‌جویانه دعوت می‌کنند.
همواره شخصیت‌های دینی و مذهبی، ــ صرفنظر از گرایشات شخصی ــ در دعوت به خویشتن‌داری طرفین اختلاف، پیشگام بوده‌اند.
اما این‌که در مواردی هیچ نشانه‌ای از میانجی یا دعوت‌کننده به خویشتن‌داری، در جریان یک جدال دیده نمی‌شود، شاید حاکی از آن است که جدال‌کنندگان نیز فاقد حداقل‌های این توانایی هستند.
خویشتن‌داری پیش از آن‌که یک توصیه از جانب دیگران باشد، یک مهارت فردی است که باعث می‌شود هرگز افکار و عقاید یا تمایلات نادرست و زیان‌آوری که به ذهن می‌رسد بر خود و جامعه عملا تحمیل نکنیم.
مهارت خویشتن‌داری آثار و پیامدهای ارزش‌مندی دارد که از آن میان می‌توان به عاقبت‌اندیشی بیشتر در مقابل خواسته‌های کوتاه‌مدت، مسئولیت‌پذیری در مقابل رفتار و گفتار خود، تأمل و تفکر بر اشتباهات و اصلاح امور، کنترل هیجانات بر مبنای عقل و اراده و پیشگیری از عذاب وجدان در مقابل تصمیمات عجولانه و احساسی اشاره کرد.
مهارت خویشتن‌داری اگر برای آحاد جامعه لازم باشد، برای مدیران، سیاست‌گذاران و دولت‌مردان یک ضرورت است.
خسارت و آسیب‌های ناشی از عدم خویشتن‌داری در حوزه فردی محدود به فرد یا افرادی پیرامون او می‌شود، اما زیان‌های فقدان این مهارت در حکومتی‌ها، یک جامعه‌ی بزرگ را در بر می‌گیرد و گاهی غیر قابل جبران است.
انتظار می‌رود این مهارت ارزشمند در یک فرایند آموزشی در جامعه نهادینه شود. انتظار می رود در این روزها و ماه‌های پیش‌رو، تصمیمات و سیاست‌گذاری‌های مجموعه مقامات کشور بر مبنای خویشتن‌داری و پرهیز از هیجان‌زدگی، آینده بهتری برای ایران رقم بزند.
اردیبهشت ۹۸