جام و فرجام
ایران با جام جهانی فوتبال ۲۰۱۸ سرافرازانه با بیشترین امتیاز و کم‌ترین گل خورده در طول تاریخ حضور خود بدرود کرد.
در این که فوتبال امروز مثلِ اعلای کار گروهی و سراسر هماهنگی است، تردیدی نیست و در این که هر چه به لحظات حساس در هر بازی نزدیک می‌شویم، سطح توقع تک‌تک ورزش‌دوستان بالا و بالاتر می‌رود هم شکی نیست.
اکنون غبطه همه ما به نتیجه نرسیدن حرکات تک به تک و گل برتری را نزدن و به فرجام نرساندن کار است.
اما اگر به گذشته باز گردیم، متوجه می‌شویم که در یکی دو سال اخیر بیشتر تلاش‌ها و کنش‌ها صرف جدال‌های بیهوده‌ای شده‌است که البته در این سرزمین فقط به ورزش و فوتبال هم منحصر نیست و در اقتصاد و سیاست هم نمونه کم ندارد.
از سرِ نیزه کردن قرارداد سرمربی که پول خشک‌شویی لباس او فلان‌مبلغ است تا رفتارهای حسادت‌آمیز برخی مربیان داخلی و …
نگارنده و هر کسی که در دورترین سطح آگاهی از برنامه‌ها و رخ‌دادهای ورزشی است، از این جدال‌های کودکانه بی‌خبر نیست. حال ببینید متخصصان و افراد درگیر در اصل برنامه‌ها چه‌قدر از این رفتارها دچار آسیب‌های روحی و روانی می‌شوند.
***
مرسوم است که می‌گویند برای خوش‌نویس‌شدن، یک مبتدی لازم است که او مثلا هزار بار حرف «ب» را بنویسد که این تکرار همراه با دقت در فوتبال و ورزش‌های دیگر هم مصداق دارد تا بتوان جام را به فرجام رساند.
جان سخن این‌که مسوولان و مدیران اجرایی بایست فرصت‌های تمرین و تکرار را برای ورزش‌کار همیشه فراهم نگه دارند و فقط در ۹۰ دقیقه بازی منتظر خلق معجزه نباشند.
این‌نکات هم البته شایان گفتن است و صرفا در ورزش و فوتبال قابل پیگیری نیست و بایست همه ما ایرانیان آن‌ها را در نظر داشته باشیم:
– ترسیم هدف متعالی و پیش چشم داشتن آن در چهار یا پنج سال آینده
-ترک منازعات بعضا جناحی و معمولا کودکانه
– دخالت‌نکردن در حوزه تخصص دیگران
– بهره‌گیری از تخصص بیگانگان و تایید رفتارهای درست و شایسته آنان
– ترجیح‌دادن منافع ملی بر منافع شخصی
– رتبه‌بندی اولویت‌هایی که به افزایش آبرو و اعتبار ملی ما یاری می‌کند.
– اعتقاد داشتن به حرکت پله‌پله و آرام و تدریجی و البته شروع‌کردن از یک جایی با هدف رساندن به جایی مشخص
– پرهیز از احساس‌گرایی و تکیه به افتخارات تمدنی و‌موزه‌ای.
– مدیریت کردن فرصت‌ها و امکانات و اوقات و اولویت‌ها
***
فوتبال همه زندگی ما نیست ولی زندگی فوتبالی‌که سراسر همراهی و یارگیری و هم را دیدن و صف‌بندی محکم مقابل رقیب را به ما گوشزد می‌کند می‌تواند رنگ و نشاط تازه‌ای به جامعه‌ای بدهد که تاکنون از رقابت‌های درون‌گروهی و گل به خودی بیشترین آسیب را دیده است.
عبدالرضا مدرس‌زاده
منبع کانال نویسنده