تاریکی، حق مردم شهر بندگان خوب خدا نیست

محمد علی خرمی مشکانی: مدتها قبل، یکی از جوانان مشکاتی در یکی از گروههای تلگرامی مطلبی را منتشر کرد و در آن به خاطره ای از اوایل نوروز سال 95 اشاره کرد.

این جوان نوشت که در مهمانی خانوادگی، میزبان یکی از اعضای شورای اسلامی شهر بوده و در آن مجلس، به دلیل نزدیک بودن انتخابات، بحث انتخابات مجلس شورای اسلامی و خدمات نماینده سابق مطرح می شود. او در مقام جَدَل از این عضو شورا می پرسد این چراغهای بالای اتوبان کار که بوده و این عضو شورا به خودش اشاره می کند؛ یعنی حاصل تلاش من بوده است.

قلم نه برای تایید یا رد سخن این جوان روی صفحه کاغذ به حرکت درآمده و نه قصد آن دارد که ادعای این عضو شورا را نقد کند.

هدف فقط تذکر است؛ تذکری به خاطر خاموش شدن چراغ هایی که قرار بود روشن کننده مسیر مردم باشند؛ چراغ هایی که نبودنشان باعث شد استخوانهای چند انسان در تاریکی شب روی آسفالتهای سیاه خرد شود و خانواده ای لباس عزا به تن کنند.

چراغهایی که نبودنشان باعث شد مسافران زیادی از بالای سر مشکات عبور کنند و نتوانند مسیر ورودی این شهر را در تاریکی شب تشخیص دهند.

هرطور بود چراغهای بالای مشکات در مسیر اتوبان نصب و روشن شد و هرکسی که پیگیر آن بود دعای خیر مردم ما را ذخیره دنیا و آخرت خود کرد.

اما این چراغها مدتهاست که دوباره خاموش شده و تنها 6 چراغ، آن هم کمی آن طرف تر از ورودی اصلی مشکات روشن مانده است.

دوباره ممکن است استخوانهای انسانی در تاریکی شب روی آسفالت سیاه خرد شود، دوباره ممکن است خانواده ای در سوگ بنشینند؛ دوباره ممکن است مهمانی داشته باشیم که در تاریکی شب، راه ورودی مشکات را تشخیص ندهد.

هر لحظه ممکن است مسافری، زنی و یا کودکی در آن تاریکی از استرس بلرزد.

پس تا دیر نشده است کاری کنیم که در مقابل مردم پاسخی قانع کننده داشته باشیم؛ تاریکی حق مردم شهر بندگان خوب خدا نیست.