ستایشگری که ستوده سلطان خراسان بود
میثم نمکی : محرم که می‌شد هیئت‌های مذهبی فراوانی از او برای هیئت شهر و دیار خود دعوت می‌کردند و با حنجره گرم او و پای منبر‌های پرفضیلتش در سوگ فرزند زهرا(س) و خاندان مظلومش عزاداری می‌کردند. در میان شهر‌هایی که پای ثابت روضه‌های این سید خراسانی بودند منطقه فرهنگی کاشان و آران و بیدگل، برجستگی بیشتری داشت و دهه‌های اول یا دوم محرم و یا دهه آخر صفر، هیئت‌های سجادیه، فاطمیه، ابوالفضلی و حسینی در کاشان و راوند و آران و بیدگل میزبان این استاد پیشکسوت و ذاکر خوش‌نوای بوستان اهل بیت(ع) بودند. حتی ایامی بود که او را برای چهارپایه خوانی در تکیه‌ها و محله‌ها دعوت می‌کردند و او فروتنانه می‌پذیرفت تا در مجالس روضه‌خوانی دیگر هیئت‌ها هم سهم و نقشی در انجام رسالت تبلیغی و ترویجی معارف ائمه معصومین(ع) داشته باشد. از ویژگی‌های ممتاز این پیرغلام اهل بیت(ع) مداحی توأم با منبرداری بود یعنی او ضمن روضه‌خوانی به واسطه حضور در حوزه علمیه، مجالس مداحی‌اش را به خطابه‌ها، مواعظ و سخنرانی‌های محققانه‌ای آراسته بود که پرجاذبه بود. دوستی و محبت مردم و هیئت‌های شهر‌های میزبان با این مداح ولایی مقطعی نبود. زمانی که کاروان‌هایی از این هیئت‌ها در ایام مختلف سال به پابوسی امام رضا(ع) به مشهد مقدس مشرف می‌شدند حالا نوبت نوحه‌خوان خوش‌صدای مشهدی بود تا میزبان میهمانان امام رضا(ع) باشد و با حضور در هتل یا اقامتگاه‌های آنان می‌کوشید انجام وظیفه کند و در همراهی زائران امام رضا(ع) با راهنمایی‌های خود کوتاهی نورزد. «حجت‌الاسلام والمسلمین حاج سیدجعفر ماهرخسار» همان روضه‌خوان دارای نشان خادمی فرهنگ رضوی است که حالا پس از ۵۰سال نوکری و ذاکری در دستگاه اهل بیت عصمت و طهارت(ع) صدای ملکوتی‌اش از نوا افتاد و چشم از جهان فرو بست.مداح خوش‌نوایی که وقار و ادب نفسش ستودنی بود و سبک و سیاق مداحی‌اش الگویی برای کسانی است که طالب روضه‌خوانی سنتی هستند.
بی‌تردید مداحان نام‌آوری چون سیدجعفر ماهرخسار، حاج‌علی قصری، مرحوم کاشانی، حسینی خراسانی، علی‌محمد کریمخانی، حاج‌علی اخباری آرانی، حاج علی‌اصغر خراط‌ها، حاج‌احمد خورشیدی، سیدمحمد کوثری، ملاحسین مولوی قمی، میرزا محمدعلی ستایشگر، حاج‌عباس کاتب، کردمیل کاشانی و ده‌ها ذاکر و مداح پیشکسوت دیگر در ۱۰۰سال گذشته سهم شایسته‌ای در هدایت‌گری و پرچم‌داری هیئت‌های بزرگ مذهبی کشور و احیا و اقامه روضه خوانی‌های سنتی و سرشار از هنر و معرفت حسینی داشته‌اند که سلوک عملی، علمی و رفتاری آن‌ها می‌تواند درس‌آموز باشد. فرهنگ آیینی این سرزمین مرهون ستایشگرانی است که در پاسداشت و نشر معارف الهی و نبوی، با نوای ملکوتی خود مخلصانه، ندای توحید سر دادند و بدین عشق، سر به آستان عنایت الهی سپردند.