چرا اینجا ایستاده‌ایم؟
صادق صدقگو: در نگاه نخست، برخی از افراد حاضر در این عکس را شناختم. در ابتدا فکر می‌کردم، تصویری از نشست فعالین (انقلابی و) سیاسی با گرایش خط امامی (چپ) با آیت الله خامنه‌ای رئیس جمهوری وقت است اما پس از گفتگو با برخی از حاضرین در این تصویر، فهمیدم اصل ماجرا چیست؟!
دیدار شورای نهادهای انقلابی کاشان با رئیس جمهوری وقت در زمستان سال 1360 است؛ سید مصطفی ماجدی (انجمن اسلامی بازار)، امیر شجری (سپاه پاسداران)، محمد عبدالهی (هلال احمر)، حجت الاسلام و المسلمین مهدی اقبالی (جهاد سازندگی) ، (ناشناس)، و در سوی دیگر: رضا عابدینی (نهضت سوادآموزی و جهاد دانشگاهی)، اکبر مومنیان و حجت الاسلام و المسلمین شبستری (بنیاد شهید)، #شهید جواد یزدانی (دفتر نماینده مردم در مجلس شورای اسلامی و ستاد جذب و هدایت کمکهای مردمی به جبهه‌ها)، اسماعیل جوادی (فرماندار)، مهدی رحمانی پور (هیات هفت نفره واگذاری زمین)، سید علیرضا شفیعی مطهر (معاون فرماندار).
جوانانی پرشور (و بعضاً در قامت رهبران یک جریان سیاسی در کاشان) که در دهه نخست حیات جمهوری اسلامی، هر کدام در موضع فعالیت و خدمت، نقش موثری در تثبیت دستاوردهای انقلاب اسلامی، بسیج نیروها و یا انتصاب مدیران اجرایی شهر کاشان داشته اند.
با اندک تاملی در تصویر به خوبی می توان فهمید که میانگین سن حاضرین در این نشست، از 30 سال تجاوز نمی‌کند و غصه پر قصه این ماجرا آنجاست که فارغ از گرایش سیاسی غالب افراد این جمع، اگر قرار باشد تا بار دیگر مدیران این نهادها به دیدار رئیس جمهوری بروند و پشت همین میز بنشینند، میانگین سنّی‌شان چند سال رشد کرده است؟ آیا می‌توانیم امید داشته باشیم که زیر 50 سال باشد؟
افراد حاضر در این جمع – به کسوت حقوقی و یا به شخصیت حقیقی خود – به چه میزان به حضور جوانان (با هر گرایش سیاسی) و همچنین پتانسیل و توانمندی آنان باور داشته اند و در این 40سال به چه میزان راه را برای این حضور گشوده و هموار کرده‌اند؟
چقدر تلاش کرده‌اند تا با آینده‌نگری و میدان دادن به جوانان توانمند و کاردان، جانشین پروری کنند تا مشی سیاسی و مرام انقلابی‌شان در دهه 60 (با تعبیر و تفسیر جدیدی) در دهه 90 همچنان زنده، مانا و پویا بماند!؟
انگار آسمان خدا، همه جا به همین رنگ است!
اگر به میانگین سنی کابینه‌های مختلف از ابتدای انقلاب تا کنون نگاهی بیندازیم با پدیده جالبی مواجه خواهیم شد. به عنوان نمونه، میانگین سنی کابینه در دولت پنجم اندکی بیش از ۴۰ سال بوده است و در دولت ششم، میانگین به ۴۴ سال ارتقا یافته است.
ارتقای میانگین سنی کابینه پس از آن نیز ادامه داشته است. میانگین سنی دولت هفتم حدود ۴۶ سال بوده است. این میانگین در دولت هشتم تا ۴۸ سال ارتقا پیدا کرده است. میانگین سنی دو کابینه نهم و دهم ۴۹ و ۵۱ سال بوده است و حالا هم در دو دولت یازدهم و دوازدهم میانگین به مرز ۶۰ سال رسیده است، یعنی استفاده از جوانان دیروز و بازنشستگان امروز!
بر اساس گزارش مرکز آمار ایران، ۵۰ درصد جمعیت زیر ٣٠ سال قرار دارند. از سوی دیگر بر اساس اعلام مرکز آمار ایران سهم جمعیت جوان (٢٩-۱۵ ساله) از سال ١٣٩٦ تا سال ۱۴۰۵ از ٢٣.٩ درصد به ١٩.۶ درصد کاهش می یابد. این آمار یعنی جای خالی حدود یک چهارم جمعیت کشور در تصمیم گیری و تصمیم سازی کاملا مشهود است.
از سوی دیگر همین جمعیت جوان به این دلیل که در معرض توانمندسازی تجربی (جانشین پروری) قرار نگرفته اند، قطعا در آینده می توانند با چالش هایی در حوزه عملکردی رو به رو شوند و کشور نیز از این چالش ها بی‌نصیب نخواهد ماند.
بر اساس آنچه ذکر شد، گروه‌ها و گرایش‌های سیاسی از این منظر،هم‌راستا و هم‌داستانند و در هر دوره‌ای، در بر همین پاشنه چرخیده است. از این رو، نه با بی‌انصافی و بی‌اخلاقی به دنبال متّهم‌سازی از فرد، افراد یا جریان خاصی هستم و نه از سختی‌ها، سنگ‌اندازی‌ها و فشارهای «ذی‌نفوذان!» شهرمان در دهه 60 و 70 بی‌اطلاعم. نوشتم تا بگویم «چرا اینجا ایستاده‌ایم» و بعد از حدود چند دهه فعالیت، همچنان اندر خم یک کوچه‌ایم؟ و چرا مدتهاست که در انتهای کوچه بن‌بستی مانده‌ایم و با هر دو دست بر سر خود می‌کوبیم؟!
از ما که گذشت، جوانانِ امروز را دریابید که فردا دیر است!
منبع: کاریز مدیا (کانال تلگرامی نگارنده)