«دنده معکوس،نور بالا» فقر با چاشنی خیانت
محمد احمدی‌نجات: «دنده معکوس؛نوربالا» اثر «سید جواد دارینی» در اختامییه جشنواره مهر، جایزه بهترین طراحی صحنه را گرفت، صحنه‌ای گویا و شلوغ، پر از لباس چرک و یک نیسان قراضه اسقاطی. خود صحنه کلی برایت حرف دارد.
نمایش با شوکی از بازی زیبای «منیر السادات ساداتی» آغاز می شود، پیرزنی با دیالوگ های عجیب،کلماتی را که چند بار پشت‌سر هم تکرار می کنند.
دختر و مادری از رخت شویی ارتزاق می کنند، دختر با پسری سر سیگار شریک می شوند و دلداده می شوند، دلدادگی که به خاطر فقر ناتمام می ماند.
سه بازیگز نمایش، از پس بازی شان بر آمده اند، بازی های تاثیرگذار که روی صندلی میخ کوبت می کنند و و چشمانت را روی صحنه نگه می دارد.
گفت و گوها ما را یاد فیلم های کیمیایی می اندازد،د یالوگ های ریتم وار و سنگین،تصور می کنی دارند از روی کاغذ دارند رو خوانی می کنند.
کار دارینی یکنواخت است، به طوری که چند جا می گویی،اگر ۵ دقیقه اش حذف شود چه اتفاقی می افتد؟
داستان منسجمی ندارد، یک خطی جلو می رود تا به پایان برسد،گاهی سرنخ داستان را گم می کنی،اصلا چه بود؟
برای چه انقدر دعوا می کنند؟
چرا انقدر می روند زیر ماشین و بیرون می آیند؟
در کل کار سید جواد دارینی محترم است، می شد با افتخار آن را به دیگران معرفی کرد و یک ساعت کار زیبا دید.
موسیقی اش اندک ولی تاثیر گذار است،حرکت ها کنترل شده است،حرکت اضافه ی آزارت نمی دهند.
به هنرمند شهر سبزوار برای کار زیبایش تبریک می گویم.